"Sed... kion vi faras ĉi tie?"

Kaj tiam li ripetis, tute milde, kiel aferon tre gravan:

"Mi petas... desegnu por mi ŝafeton!"

Kiam mistero tro impresas, oni ne kuraĝas malobei. Eĉ se tio ŝajnas al mi absurda ĉi tie, mil mejlojn for de iu ajn loĝigita loko kaj en danĝero de morto, mi tamen elpoŝigis paperfolion kaj fontoplumon. Sed mi tiam ekmemoris ke mi lernis precipe geografion, historion, kalkularton kaj gramatikon; kaj (kun iom da malbona humoro) mi diris al la hometo, ke mi ne scias desegni. Li respondis al mi:

"Ne gravas. Desegnu por mi ŝafeton!"

Ĉar ŝafon mi neniam desegnis, Mi refaris por li unu el la du solaj desegnoj. Kiujn mi kapablis fari: tiu de la fermita boao.

Kaj en mirego mi aŭdis la hometon respondi al mi:

"Ne! Ne! Mi ne volas elefanton en boao. Boao estas tre danĝera kaj elefanto okupas tro multe da spaco. Ĉe mi ĉio estas tute eta. Mi bezonas ŝafeton. Desegnu por mi ŝafeton!"

Do, mi desegnis.

Li atente rigardis kaj poste diris:

"Ne! Tiu ĉi estas jam tre malsana. Faru alian!"

Tiam mi desegnis devove:

Mia amiko ĉarme ridetis kun indulgo:

Vidu mem...ĉi tio estas ne ŝafeto", sed virŝafo. Ĝi havas kornojn...

Do mi rekomencis desegni. Sed, kiel la antaŭaj, ĝi estis rifuzita:

Tiu ĉi estas tro maljuna. Mi volas ŝafeton, kiu longe vivu." Tiam mi senpacienciĝis kaj, ĉar mi volis senprokraste komnci la malmuntadon de mia motoro, mi skizaĉis ĉi tiun lastan de- segnon.

Kaj mi ĵetis tiujn ĉi vortojn:

"Jen estas la kesto. La ŝafe- to, kiun vi volas, troviĝas in- terne."

Sed mi tre suspriziĝis, vi- dante la vizaĝon de mia juna kri- tikisto ekbrili pro ĝojo: "Ĝuste tia mi volis ĝin! Ĉu vi kredas, ke tiu ŝafeto bezonos multe da herbo?"

"Kial?"

"Tial, ĉar ĉe mi ĉio estas tute eta..."

"Certe sufiĉos. Mi donis al vi tute etan ŝafeton."

Li klinis sian kapeton al la desegno:

"Ne tiel etan... Ha! Ĝi endormiĝis..."

Kaj tiel mi konatiĝis kun la eta princo.

III

Longa tempo estis al mi necesa, por kompreni, de kie li devenas. La eta princo, kiu metis al mi multajn demandojn, neniam ŝajnis aŭdi la miajn. Estas ja vortoj hazarde diritaj, kiuj iom post iom malkovris al mi ĉion.

Tiel, kiam la unuan fojon li ekvidis mian aviadilon (mi ne desegnos mian aviadilon, ĉar temas pri desegnaĵo tre malfacila por mi), li demandis al mi:

"Kio esta tiu ĉi aĵo?"

"Tio ne estas aĵo. Tio flugas. Tio estas aviadilo. Tio estas mia flugmaŝino."

Kaj mi fieris sciigi lin, ke mi flugas. Tial li ekkriis:

"Kio? Do vi falis el la ĉielo?"

"Jes," mi diris modeste.

"Ha! Tio estas miriga!"

Kaj la eta princo tre gracie ekridis. Mi ekkoleris, ĉar mi deziras, ke oni serioze taksu miajn malfacilaĵojn. Poste li aldoni:

"Tiel do, vi ankaŭ venas de la ĉielo! De kiu planedo vi estas?"

Tuj mi ekvidis flagreton de klarigo pri la mistero de lia ĉeesto, kaj mi demandis:

"Do, vi venas el alia planedo, ĉu ne?"

Sed li ne respondis al mi. Li trankvile kapskuetis, rigardante mian aviadilon:

"Estas vere, ke per ĉi tio oni ne povas veni de tre malproksime..."

Kaj li enprofundiĝis en revado, kiu longe daŭris. Poste li elpoŝigis mian ŝafeton kaj absorbiĝis en admiradon de sia trezoreto.

Vi imagu kiom multe scivoligis min tiu aludo pri "aliaj planedoj". Mi do penis por pliinformiĝi pri tio:

"De kie vi venas, etulo mia? Kie estas tiu via "ĉe mi"? Kien vi volas forporti mian ŝafeton?"

Post pormedita silento li respondis:

"La kesto, kiun vi donis al mi, ege taŭgas, ĉar dumnokte ĝi fariĝos ĝia dometo."

"Kompreneble. Kaj, se vi estos afabla, mi donos al vi ankaŭ ŝnuron por alligi ĝin dumnokte. Kaj fosteton."

Tiu propono ŝajne ŝokis la etan princon:

"Ĝin alligi? Kia stranga ideo!"

"Sed, se vi ne alligos ĝin, ĝi iros ĉien ajn kaj perdiĝos..."

Kaj mia amiketo denove ekridis"

"Sed kien do vi kredas, ke ĝi iros?"

"Ien ajn. Rekte antaŭen..."

Tiam la eta princo gravmiene rimarkis:

"Ne gravas. Ĉe mi estas tiel malvaste!"

Kaj, eble iom melankolie, li aldonis:

"Rekte antaŭen, oni ne povas iri tre malproksimen..."

IV

TIEL mi sciiĝis pri dua tre grava afero: la planedo, de kie li venis, estas apenaŭ pli granda ol la domo!

Tio ne povis min multe mirigi. Mi ja sciis, ke krom grandaj planedoj kiel Tero, Jupitero, Marso kaj Venuso, kiuj ricevis efektivajn nomojn, kelkaj estas tiel malgrandaj, ke oni tre malfacile povas vidi ilin per lorno. Kiam astronomo altrovas unu el ili, li atribuas al ĝi certan numeron kiel nomon. Ekzemple li nomas ĝin: "Asteroido 325."

Mi havas seriozajn motivojn por kredi, ke la planedo, de kie la eta princo venis, estas la asteroido B-612.

Tiu asteroido estis vidita per lorno nur unufoje, en 1909, de turka astronomo.

Li tiam faris ĉe iu internacia astronomia kongreso grandan demonstracion pri sia eltrovo. Sed pro lia kostumo neniu kredis lin.