Mi faris la originalan version de la traduko. Poste, Claude Piron afable korektis multajn erarojn kaj faris grandan nombron da sugestoj por plibonigi la stilon. Mi refaris la tradukon sekvante la grandan plejparton de liaj proponoj. Tamen, ĉar en iuj lokoj mi ne uzis liajn sugestojn, mi sole estas respondeca por iuj ajn restantaj eraroj kaj malglataĵoj.

Sylvan Zaft

Isa Whitney, frato de forpasinta elias Whitney, Doktoro de Diostudo, estro de la Diostuda Kolegio de Saint George, estis sklava prenanto de opio. La kutimo kreskadis en li, laŭ mia kompreno, pro iu idiota kaprico kiam li ĉeestis universitaton; ĉar, leginte la priskribon de De Quincey pri narkotaĵaj revoj kaj sentoj, li trasorbigis sian tabakon kun opiofluaĵo provante kaŭzi ion similan. Li eltrovis, kiel tiom da aliaj antaŭ li, ke oni multe pli facile povas ekpraktiki la kutimon ol forigi ĝin, kaj dum multaj jaroj li daŭre sklavis al la drogo, iĝinte abomenaĵo kaj kompatindulo por siaj amikoj kaj parencoj. Ankoraŭ mi povas vidi lin kun flava pasteca vizaĝo, palpebroj senpovaj, etaj pupiloj, tutkunpremiĝinta en seĝo, tuta ruino de nobla vir'.

Iun nokton--estis en junio de 1889--la pordsonorilo eksonis je la horo kiam viro komencas oscedi kaj ekrigardi la horloĝon. Mi rektiĝis en mia seĝo, dum mia edzino mallevis genuen sian kudraĵon kun frustriĝa mieno.

"Paciento!" ŝi diris. "Vi devos foriri."

Mi ĝemis ĉar mi ĵus revenis post laciga tago.

Ni aŭdis la malfermon de la pordo, kelkajn rapidajn vortojn, kaj poste rapidajn paŝojn sur la linoleumo. Nia pordo flugis malferme kaj sinjorino vestita en iu malhela ŝtofo, kun nigra vualo, eniris la ĉambron.

"Vi devas pardoni ke mi eniris tiel malfrue," ŝi komencis, kaj tiam, subite perdante la memregadon, ŝi ĵetis la brakojn ĉirkaŭ la kolon de mia edzino, kaj ploregis sur ties ŝultro. "Ho, mi tiel suferas!" ŝi kriis; "mi tiom deziras iom da help'."

"Ej!" diris mia edzino levante la vualon, "estas Kate Whitney. Kiom vi timigis min, Kate! Mi tute ne divenis kiu eniras."

"Mi ne sciis kion fari, mi do iris tuj al vi." Tiel ĉiam estis. Homoj ĉagrenataj venis al mia edzino kiel birdoj lumturen.

"Estis saĝe veni al ni. Vi nun trinku iom da vino kun akvo, sidu komforte kaj ĉion diru. Aŭ, ĉu vi preferas ke mi sendu James al la lito?"

"Ho, ne, ne, ne! Mi bezonas konsilon kaj helpon de kuracisto. Temas pri Isa. Jam du tagojn li ne estas hejme Mi ege timas!"

Ne unuafoje ŝi parolis al ni pri la afliktoj de la edzo, al mi kiel kuracisto, al mia edzino kiel malnova amikino kaj kunstudintino. Ŝin ni kvietigis kaj komfortis per tiaj vortoj kiajn ni povis trovi. Ĉu ŝi sciis kie la edzo estas? Ĉu eble ni povos revenigi lin al ŝi?

Ŝajnis ke jes. Ŝi havis tute certan informon ke lastatempe li, kiam la manio kaptis lin, vizitadis opiejon en la plej malproksima orienta urboparto. Ĝis nun liaj orgioj limiĝis ĉiam al unu tago, kaj ekspasma, kaduka, li revenis vespere. Tamen nun la sorĉaĵo efikis sur lin kvardek ok horojn, kaj, sendube, tie li kuŝis inter dokulaĉoj, enspirante la venenon, aŭ dorme seniĝante je ties efikoj. Oni povos trovi lin tie, ŝi certis, ĉe la Orbriko-Opiejo en Upper-Swandam-strateto. Sed kion povus ŝi, juna, timema virino; ĉu iri en tian lokon, ekpreni la edzon de inter ĉirkaŭaj brutoj?

Tia estis la situacio, kaj evidente eblis nur unu solvo. Kial ne mi kuniri kun ŝi tiuloken? Kaj, se pripensi, kial iru ŝi? Mi estis la kuraca konsultato de Isa Whitney, kaj, do, povos influi lin. Estante sola mi pli bone sukcesos la endaĵon. Mi donis al ŝi mian vorton ke mi sendos lin hejmen en fiakro ene de du horoj, se li ja troviĝos ĉe la adreso kiun ŝi donis al mi. Do post dek minutoj mi forlasis la brakseĝon kaj la gajan sidĉambron kaj en lu-kabrioleto rapidis orienten kun stranga komisio, kiel tiam al mi ŝajnis, kvankam nur la postaj okazaĵoj povos montri kiagrade stranga.

Nenio malfacilis dum la unua stadio de mia aventuro. Upper-Swandam-strateto estas lokaĉo kaŝita malantaŭ la altaj havenkajoj kiuj laŭas la nordan riverflankon oriente de London-ponto. Inter vestaĉ- kaj ĝinvendejo, aliratan per kruta ŝtuparo kiu desupras al spaco nigra kiel kavernbuŝo, mi trovis la ejon kiun mi serĉis. Ordonante ke la veturigisto atendu, mi desupris laŭ la ŝtupoj, eluzataj per la senĉesa paŝado de ebriaj piedoj; kaj per la lumo de flagra olelampo superporda mi trovis la klinkon kaj eniris longan malaltan ĉambron, kun aero dika-peza pro la bruna opiofumo, kaj lignaj kuŝejoj aranĝitaj unu super la alia kiel en la antaŭparto de ŝipo elmigra.

Tra la malforta lumo oni povis malklare ekvidi korpojn kuŝantajn en strangaj nekredeblaj pozoj, kun kurbaj ŝultroj, fleksitaj genuoj, kapoj malantaŭen tiritaj kaj mentono supren, dum eldiversloke malhelaj senbrilaj okuloj ekcelis la ĵus veninton. El la nigra ombro tremis ruĝlumaj disketoj, jen brilaj jen malfortaj laŭ tio, ĉu la venena bruleto kreskis aŭ malkreskis en la metalaj pipfornetoj. La plejparto el la fumantaro kuŝis silente, sed iuj murmuris al si, kaj aliaj kunparolis per strangaj mallaŭtaj unutonaj voĉoj; iliaj diroj ŝprucis hakate kaj poste mortis en silenton, ĉiu elmetis la proprajn pensojn sen atenti la najbaron. En fona malgranda fajrokorbo brulis lignokarbo, ĉe kiu sur tripieda tabureto sidis alta maldika grandaĝulo, kiu, kun la makzelo sur la pugno, kaj la kubutoj surgenue, fiksrigardis la fajron.