"Pri la forigo de S-ro Neville St. -- Ho, ne, neniu povus akuzi vin pri tio, krom se oni kunmetus kazon pri provo memmortigi," diris la inspektisto kun larĝa rideto. "Nu, mi estas dudek sep jarojn en la polico, sed ĉi tiu afero vere gajnas la premion."

"Se mi estas S-ro Neville St. Clair, evidentas ke neniu faris krimon. Oni do kontraŭleĝe detenas min."

"Neniu krimo fariĝis, sed tre granda eraro," diris Holmes. "Vi pli saĝe agus fidante vian edzinon."

"Ne pro la edzino; pro la infanoj," ĝemis la enĉelulo. "Dio helpu min, ili ne hontu pri sia patro. Mia Di'! Kia malkovro! Kion mi faru?"

Sherlock Holmes sidiĝis apud li sur la kuŝejon kaj bonkore manpremis lian ŝultron.

"Se vi lasus al juĝejo la taskon klarigi la aferon," li diris, "vi apenaŭ povus eviti publikan scion; tio estas memkompreneble. Sed, se vi konvinkos la policajn instancojn ke ili povas fari nenion kontraŭ vi, mi ne scias kial la detaloj trovus vojon en la ĵurnalojn. Inspektisto Bradstreet, mi estas certa, faros notojn pri ĉio kion vi diros al ni kaj donos ilin al la taŭgaj instancoj. La kazo do neniam iros en la juĝejon."

"Dio benu vin!" pasie ekkriis la malliberulo. "Mi suferus enkarceriĝon, ja, eĉ ekzekuton, prefere ol lasi mian mizeran sekreton iĝi familia makulo ĉe miaj infanoj.

"Vi estas la unuaj kiuj aŭdos mian historion. Mia patro estis instruisto en Chesterfield, kie mi ricevis bonegan edukon. Mi vojaĝis multe kiam juna, teatris aktore, kaj fine fariĝis raportisto por vespera ĵurnalo en Londono. Iutage mia redaktisto volis havi serion da artikoloj pri almoz petado en la urbego, kaj mi min proponis por havigi ilin. Jen la punkto kie ĉiuj miaj aventuroj komenciĝis. Mi povis akiri la faktojn sur kiuj mi bazos miajn artikolojn nur provante almozpeti kiel nespertulo. Kiam mi estis aktoro mi kompreneble lernis ĉiujn sekretojn por alpreni iun ajn aspekton, kaj mi estis fama pro mia lerto tiurilate. Mi profitis de mia scio. Mi ŝminkis la vizaĝon, kaj, por fariĝi kiel eble plej kompatinda mi faris bonan cikatron kaj fiksis unu flankon de mia lipo en tordo per peceto de haŭtkolora plastro. Poste kun ruĝhararo kaj taŭgaj vestoj, mi prenis mian lokon en la aferista parto de la urbo, ŝajne kiel vendisto de alumetoj sed vere por almozi. Dum sep horoj mi laboradis je la metio, kaj kiam mi revenis hejmen vespere, mi mire konstatis ke mi ricevis ne malpli ol 26 ŝilingojn 4 pencojn.

"Mi verkis miajn artikolojn kaj ne multe pensis pri la afero, ĝis, post iu tempo, mi garantiis ŝuldon de amiko kaj oni prezentis al mi leĝmandaton por 25 pundoj. Mi tute ne sciis kiel akiri la monon kiam ideo ekfulmis. Mi petis du pluajn semajnojn de la kreditoro kaj ferion de miaj estroj, kaj pasigis la tempon almozpetante en la financa kvartalo ŝanĝinte mian aspekton. Post dek tagoj mi havis la monon, kaj la ŝuldon mi pagis.

"Nu, vi povas imagi kiel malfacile estis refiksiĝi al peniga laborado por nur po du pundoj semajne dum mi sciis ke mi povos gajni tiom ĉiutage ŝminkante la vizaĝon, metante surtere mian ĉapon, kaj sidante senmove. Estis longa batalo inter mia fiero kaj la mono, sed finfine la mono venkis, kaj mi forlasis ĵurnalismon por sidadi tagon post tago en la angulo kiun mi unue elektis, inspirante kompaton pro mia aĉega vizaĝo kaj plenigante miajn poŝojn per kupraj moneroj. Nur unu viro sciis mian sekreton. Li estris krudan ejon kie mi antaŭe loĝis en Swandam-strateto, kie ĉiumatene mi povis eliri kiel malpurega almozpetanto kaj vespere aliigi min al bonvesta viro de la urbo. Tiun ulon, hindan veteranon, mi multe pagis por povi uzi ĉambraron kaj scii ke mia sekreto estos sekura.

"Nu, tre baldaŭ mi konstatis ke mi ŝparas grandajn sumojn da mono. Mi ne diras ke iu ajn almozulo en la stratoj de Londono povus enspezi jare po 700 pundojn-kio estas malpli ol miaj mezaj enspezoj-sed mi havis apartan superecon en mia povo transformi mian aspekton, kaj ankaŭ en facileco de vigla respondo kiu pliboniĝis pro praktikado kaj faris min bone konata originalulo en la financa urboparto. La tutan tagon fluo da pencoj, kaj jen kaj jen ankaŭ arĝentaj moneroj, verŝiĝis al mi, kaj estis tre malbona tago kiam mi ne ricevis du pundojn.

"Dum mi riĉiĝis mi aspiris pli alten, prenis domon en la kamparo, kaj fine edziĝis. Mi agis tiel ke neniu suspektu pri mia reala okupo. Mia kara edzino sciis ke mi havas aferon en la financa kvartalo. Ŝi ne sciis kian.

"Lastan lundon post la labortago mi ankoraŭ ne finis vesti min en mia ĉambro super la opiejo kiam mi ekrigardis trafenestre kaj vidis je mia konsterno kaj miro ke mia edzino staras surstrate kun la okuloj plene fiksitaj al mi. Mi ekkriis surprize, suprenĵetis miajn brakojn por kaŝi la vizaĝon, kaj rapidante al mia konfidenculo, la hindo, petegis ke li lasu neniun alsupri al mi. Mi aŭdis ŝian voĉon desube sed mi sciis ke ŝi ne povos veni supren. Mi tuj forĵetis miajn vestojn, kovris min per tiuj de almozulo, kune kun miaj koloraĵoj kaj peruko. Eĉ edzinaj okuloj ne povis trai tiel kompletan aliiĝon. Sed tiam enmensiĝis ke oni eble serĉos la ĉambron, kaj ke la vestoj povos perfidi min. Mi ekmalfermis la fenestron, pro mia subita ago ree malfermante tranĉvundon kiun mi matene faris en la dormoĉambro. Tiam mi ekkaptis mian jakon, kiu estis pezigita pro la kupraj moneroj kiujn mi ĵus transmetis en ĝin el la leda saketo en kiu mi portis miajn enspezojn. Mi ĵetis ĝin, kaj ĝi malaperis en Tamizon. La aliaj vestoj devis sekvi, sed tiumomente aŭdiĝis kurego de policistoj supren, kaj post kelkaj minutoj mi trovis, iom, mi devas konfesi, senstreĉiĝe, ke anstataŭ rekoni min kiel S-ron Neville St. Clair, oni arestis min pro lia murdo.