"Neniu, kompreneble. Ili nur kreskas, nature."

"Tiom da arboj! Kaj neniu plantis tiujn. Nekredeble!"

Post kvin minutoj ŝi demandis, "Kaj kiu faligas la arbojn, kiam tiuj mortas?"

"Neniu. Post la morto ili staras, dum monatoj, dum jaroj. Mi ne scias precize kiel longe. Kaj la ligno malfortiĝas. Finfine ili ekfalas. Tiel la naturo. La mortajn arbojn prizorgas neniu, malsame je urbe."

Ŝi aŭdis la kanton "Anything Goes" kaj rigardis trafenestren. Ĉu ŝi memoris kiam ĉio permesiĝas?

En la parkego li stiris zorge kaj veturis malrapide, serĉante ĉe la vojflankoj. La sonbendo finiĝis, rekomenciĝis.

"Jes, mi konas tiun muzikpecon," ŝi diris. "Ĝin mi memoras."

En la retrospegulo li ekvidis la fratinon kiu sidas silente. Nervoze ŝi mienis. Ĝis nun preskaŭ nenion ŝi diris.

Sur la flankoj de la lago videbliĝis iomete da glacio.

"Rigardu, Panjo," li ekdiris. "Sur la lago. Cignojn!"

"Kie?"

"La grandaj blankaj cignoj. Deko da cignoj!"

Doroteo diris, "Ĉe la alia flanko de la lago."

"Mi vidas blankaĵojn."

"Cignoj."

"Jes, cignoj."

Foraj cignoj. Ŝi povis vidi nur blankajn makulojn. Li serĉadis ĉe la vojflanko. Ili veturis apud la lago, sur monteto kie ili povis vidi distancon de dek kilometroj, kaj poste ili preterpasis la naturstudan konstruaĵon. Apud la senhoma golfejo la aŭtomobilon li haltigis. "Rigardu," li diris, "cervojn."

"Kie? Mi ne vidas bone. Mi havas nur unu bona okulo."

"Rigardu tra la flankfenestro. Tre apud vi. Tiuj manĝas."

Du senkornaraj cervoj staris je distanco de nur dek metroj. Unu el tiuj verŝajne estis juna, pli malgranda ol la alia. Tria staris iom pli malproksime. Ĉiuj metis la buŝon ĉe la herbo.

"Tre apude!" Doroteo urĝis, "Rigardu, Panjo."

La plej granda apuda cervo levis la kapon kaj rigardis ilin, kaj la patrino finfine ekdiris, "Mi vidas! Tiel apudaj! Du! … Tri!"

Cervovosto ekleviĝis kaj oni vidis la blankan subvostaĵon.

"Sed tiuj devas esti malvarmaj."

"Ne, Panjo," Doroteo menspacigis ŝin, "Dio kreis ilin por vivi en la vintro."

"Ĉu ili ne estas malkomfortaj?"

"Ne, Panjo," Edvardo klarigis, "ni homoj estas tropikaj bestoj. Sed tiuj portas vintrajn mantelojn."

Dum dek minutoj la aŭtomobilo staris tie ĉe la flanko de la vojo, kaj la novdekjarulino ade rigardis la tri manĝantajn cervojn. Foje ŝi rimarkis ties belecon, ties maltimemon. Foje ŝi diris, "Kia miraklo!"

Post la dek minutoj, oficiala aŭtomobilo ĉeflanke ekhaltis. Juna parkpolicisto fingromontris antaŭen. Edvardo kapjesis al li. Li memoris la regulojn. Li refunkciigis la motoron. Oni ne rajtas parki ekster la parkejoj.

Ili veturis sur la ŝoseego. Doroteo estis iomete malpli nervoza. La voĉo de Ella Fitzgerald kantis pri Parizo. La patrino aspektis pensema, memorante. Ĉu pri la cervoj? Ĉu pri la propraj junaj jaroj? Edvardo ekrigardis ŝin, samtempe ekplanante kiel li povos vendi iun apartamentan konstruaĵon sur Oak-Strato.